Liczba odwiedzin: 17966
Zobacz także:
Wille w Zakopanem (62)
Apartamenty w Zakopanem (52)
Ośrodki wypoczynkowe w Zakopanem (31)
Hotele w Zakopanem (15)
Schroniska w Zakopanem (11)
Domki Letniskowe w Zakopanem (8)
Sanatoria, ośrodki rehabilitacyjne, wellnes&spa w Zakopanem (4)
Pokoje, kwatery w Zakopanem (3)
Kategorie:
noclegi na bystrym
zakopane pokoje na bystrym
zakopane noclegi na bystrym
na bystrym zakopane
pensjonat na bystrym zakopane
pensjonat na bystrym
kwatery na bystrym
pokoje na bystrym
pensjonat nad bystrym zakopane
nad bystrym zakopane
pokoje na bystrym
Jakie atrakcje czekają na Ciebie w Zakopanem ?
Skądkolwiek przyjeżdża się do Zakopanego, trzeba pokonać po drodze liczne wzniesienia polskich Karpat. Jadąc więc od Krakowa ku Tatrom słynną "zakopianką" przychodzi nam przemierzać doliny bystrych górskich rzek, wspinać się na wyniosłe grzbiety, by wreszcie z któregoś z nich dostrzec odległe jeszcze Tatry - cel naszej podróży. Do kategorii obiektów Pokój, kwatera zalicza się także Pokoje na Bystrym w Zakopanem.
Drogę, którą obecnie autobus pokonuje w niespełna dwie i pół godziny, osadnictwo przemierzało wiele wieków. Dopiero w połowie XII wieku, gdy Kraków istniał już kilka stuleci, pojawiły się na Podhalu pierwsze osady. Jeszcze w 1500 r. wioską najdalej ku Tatrom wysuniętą były Szaflary. Dalej ciągnęła się niezmierzona puszcza, przez którą wiodły drogi, najczęściej grzbietami wzgórz i wzdłuż potoków, ku pastwiskom na tatrzańskich halach. Powoli, w głębi puszczy zaczęły powstawać małe osady, zalążki późniejszych wsi. Pokoje na Bystrym to obiekt znajdujący się w Zakopanem.
Jedną z takich osad było Zakopane. Wprawdzie w 1978 r. świętowano 400-lecie istnienia tej miejscowości, ale w rzeczywistości o początkach Zakopanego wiadomo niewiele. Dokumentem, który dał podstawy do minionych obchodów rocznicowych był przywilej Michała Korybuta Wiśniowieckiego z 1670 r. zatwierdzający prawa mieszkańców wsi, które jakoby mieli oni otrzymać w 1578 r. z rąk Stefana Batorego. Pokoje na Bystrym to dobre miejsce na spędzenie czasu w górach, w mieście, nad rzeką, w lesie.
Pierwszym osadnikiem-pionierem miał być nieznanego imienia Gąsienica, którego synowie, Jędrzej i Paweł, wybudowali młyn u zbiegu potoku Białego i Cichej Wody, Gąsienicowie musieli mieć już wtedy dość licznych sąsiadów, dla kogo bowiem mełliby mąkę w swym młynie. Ci pierwsi mieszkańcy Zakopanego - jak wykazała analiza dostępnych dokumentów - wywodzili się z wiosek położonych dalej na północ. Oto w 1630 r. cyrkiel (...) polany Żywczyńskiej, leżącej we wsi Zakopane otrzymał Jędrzej Jarząbek z Bańskiej, a nieco wcześniej, jeszcze przed r. 1615 Paweł Rubzdel z Maruszyny nabył polanę, którą zowią Zakopane. W wykazach lustracyjnych z r. 1624 Zakopane wymienione jest pod nazwą Nowa Osada, natomiast w takichże dokumentach ówczesny starosta nowotarski zatajając istnienie wsi chciał uniknąć płacenia dodatkowych podatków. Jedną z najstarszych części Zakopanego jest właśnie okolica zwana Nawsiem, gdzie stał młyn Gąsieniców. W małopolskim odnajdziesz to, czego potrzebujesz do udanego wypoczynku.
Już w XV wieku, podobnie jak we wszystkich wysokich górach, poszukiwano w Tatrach złóż metali szlachetnych. Znajdowano ślady złota, srebra, a także miedzi, jednakże eksploatacja ich nie opłacała się. Dopiero przełom XVIII i XIX wieku skierował zainteresowanie ówczesnych górników ku złożom rud żelaza. Założenie w II połowie XVIII wieku u wylotu Doliny Bystrej zakładu przetwarzającego te rudy miało - jak pokazała przyszłość - decydujący wpływ na rozwój odległej o 2 km na pomoc niewielkiej wioski. Podhale to świetne miejsce na wakacje. Zatrzymaj się w Pokoje na Bystrym w Zakopanem.
Na terenie zakopiańskich Kuźnic w pierwszych latach XIX wieku, w pobliżu rozwijającej się hamerni, jej właściciele, rodzina Homolacsów, postawili dwór i karczmę, w której urządzono także pokoje gościnne. Stanowiły one poważne oparcie dla przybywających coraz liczniej pod Tatry podróżników i turystów. Samo Zakopane nie miało dla ówczesnych przybyszów żadnych uroków. Dopiero w połowie XIX wieku zaczęto dostrzegać wady mrocznej i wilgotnej Doliny Bystrej, w której w dodatku dzień i noc huczały młoty kuźnickie i dymiły piece. Odważono się wtedy zamieszkać w prymitywnej góralskiej chałupie, w wiosce o milę na pomoc. Tym samym otworzyła się nowa karta zakopiańskich dziejów. Na Podhalu czekają na Ciebie ciekawe i przytulne Pokoje, kwatery.
Zwiedzanie gór dla przyjemności, a więc to, co dziś nazywamy turystyką, zaczęło się w Tatrach zanim powstało Zakopane. Wiadomo, że już w r. 1565 Beata Łaska odbyła wycieczkę do Doliny Kieżmarskiej leżącej po południowej strome Tatr, a z wieku następnego zachowały się wzmianki o wejściach na wysokie tatrzańskie szczyty. W kolejnym, XVIII stuleciu zwiedzano już te góry często, prowadząc w nich bardziej lub mniej systematyczne badania naukowe. Tatrzańskie pobyty dawnych badaczy ograniczały się zazwyczaj do penetracji południowych stoków tych gór; na podhalańską stronę mało kto zaglądał. Dopiero wiek XIX przyniósł ze sobą wzmożone zainteresowanie północną stroną Tatr, a zwiedzanie Morskiego Oka, "źródeł Białego Dunajca" (wywierzyska Bystrej) i Doliny Kościeliskiej na stałe weszło do programu wycieczek. Znamienne jest to, że mimo wcześniejszej i lepszej penetracji południowych zboczy Tatr, właśnie po stronie północnej, nad Morskim Okiem w r. 1836 stanęło pierwsze nie zagospodarowane schronisko. Ówcześni turyści nocowali w leśniczówkach, gospodach i karczmach, wyżej w górach w pasterskich szałasach, bądź wprost pod gołym niebem, a zwiedziwszy dzikie Tatry czym prędzej wracali do ludnych miast. Pokoje, kwatery to jedne z wielu miejsc do spania, które znajdziesz w Zakopanem.
Tu warto przytoczyć kilka nazwisk polskich podróżników i badaczy, którzy w tym czasie odwiedzili Tatry: Stanisław Staszic - jeden z najwybitniejszych reprezentantów polskiego Oświecenia, autor znakomitego dzieła "O ziemiorodztwie Karpatów i innych gór i równin Polski" (zwiedził Tatry w latach 1803-1805); Ludwik Zejszner - wybitny geolog, czołowy badacz Tatr i Karpat (po raz pierwszy w r. 1829); Seweryn Goszczyński - ojciec etnografii Podhala, autor "Dziennika podróży do Tatrów" (po raz pierwszy w r. 1832); Ludwik Pietrusiński - jeden z pierwszych w Polsce propagatorów turystyki i idei ochrony przyrody, autor "Podróży, przejażdżek i przechadzek po Europie" (około r. 1840); Zygmunt Bogusz Stęczyński - twórca poematu "Tatry w dwudziestu czterech obrazkach" (około 1840). Województwo małopolskie posiada wiele obiektów w górach, w mieście, nad rzeką, w lesie.
Z pierwszych bywalców Tatr rekrutowali się ich najdawniejsi popularyzatorzy. Należy tu wymienić autorkę wydanego anonimowo w 1858 r. reportażu "Obrazki z podróży do Tatrów i Pienin" - Marię Steczkowską oraz twórcę pierwszego polskiego "Przewodnika w wycieczkach na Babią Górę, do Tatr i Pienin" (1860 r.) - Eugeniusza Janotę. Warto wspomnieć, że ojciec Marii Steczkowskiej - Jan Kanty, astronom i profesor UJ, uważany jest za pierwszego zakopiańskiego letnika - a było to w r. 1856... Pokoje na Bystrym jest położony na Podhalu w górach, w mieście, nad rzeką, w lesie.
Zakopane przeżywało wtedy ważne chwile. Oto staraniem ówczesnej dziedziczki Klementyny Homolacsowej w r. 1845 ustanowiono we wsi parafię. Z chwilą erekcji parafii rozpoczęto budowę świątyni i poszukiwania kandydata do objęcia stanowiska proboszcza. Dopiero po dwóch latach znalazł się chętny: góral z Wysokiej koło Jordanowa, trzydziestojednoletni wikary katedry tarnowskiej ks. Józef Stolarczyk. Decydując się na zakopiańskie probostwo Stolarczyk wykazał nie lada odwagę. Oto jak pisał o sobie wspominając te pierwsze chwile: Z Tarnowa do Zakopanego przybywszy w nader smutnym znalazł się położeniu, albowiem oprócz niewielkiej tylko zbudowanej kaplicy nic więcej nie zastał: ni kościoła, ni mieszkania, ni inwentarza, a to najgorsze - ciemny, gruby lud, który na nowo przybyłego księdza - i to jeszcze przez dziedziczkę, z którą wiedli zacięty spór prezentowanego - z daleka i ukosa poglądali.
Trzeba jednak przyznać, że ks. Stolarczyk dzięki przymiotom ducha i silnej ręce dość szybko zjednał sobie miejscowy lud. Rozbudował kościółek (tego, który postawiła Homolacsowa, jak widać z powyższego cytatu, za kościół nie uważał), urządził cmentarz, a przede wszystkim - dzięki zdobytemu zaufaniu - nakłonił górali do wynajmowania izb w swoich chałupach coraz to liczniej napływającym letnikom. Sam zresztą chętnie udzielał gościny, a jego plebania stała się miejscem, gdzie przyjezdni kierowali swe pierwsze kroki; tu było "biuro wynajmu kwater", tu godziło się przewodnika na tatrzańskie wycieczki.
Stolarczyk był nie tylko propagatorem i orędownikiem tej nowej, letniskowej funkcji Zakopanego. Dał się również poznać jako wytrawny turysta i taternik; uczestniczył w pierwszym turystycznym przejściu przez Mięguszowiecką Przełęcz, jako pierwszy wdarł się na Baranie Rogi, dokonał też siódmego wejścia na Gierlach.
Imieniem Stolarczyka nazwano przełęcz między Baranimi Rogami a Czarnym Szczytem, oddając w ten sposób hołd jego górskim zasługom.
Izby, w których wynajmowaniu pomagał zakopiański proboszcz, były tymi samymi pomieszczeniami, w których górale mieszkali przez pozostałą część roku. Wprawdzie panom z miasta udostępniano bardziej reprezentacyjne tzw. "białe izby", lecz ich wyposażenie daleko odbiegało od wymagań gości. Ponieważ jednak korzyści płynące z przyjmowania u siebie letników były bezsporne, zaczęto budować nowe domy, już z przeznaczeniem do wynajmowania w miesiącach letnich.
Następował żywiołowy i chaotyczny rozwój wsi. W historii urbanizacji Zakopanego należałoby wymienić kolejne znaczące daty: wybudowanie pierwszego domu przez przybysza z nizin, a był malarz i autor najlepszego wówczas przewodnika po Tatrach - Walery Eljasz, (w 1878 r.) oraz otwarcie pierwszego hotelu ("Pod Gewontem", 1885 r.). Nie bez znaczenia był fakt otwarcia linii kolejowej z Chabówki do Zakopanego (1899 r.), a tym samym możliwość dowozu budulca innego niż rodzime drewno oraz gwałtowny wzrost liczby przyjeżdżających tu na krótki czas, a także... pożar drewnianych Krupówek (1899 r.), który umożliwił nadanie im kształtu "ulicy miejskiej".
Zakopane żyło już własnym życiem. Może o tym świadczyć pojawienie się lokalnej prasy; z początku była to "Lista gości ..." (od r. 1888), później gazety w pełnym tego słowa znaczeniu - najczęściej jednosezonowe efemerydy, niekiedy periodyki ukazujące się przez kilka kolejnych lat (np. "Przegląd Zakopiański", 1899-1906).
Błędne jednak byłoby mniemanie, że swą sławę i rozwój Zakopane zawdzięcza tylko walorom turystycznym. Pierwszych gości sprowadzała pod Tatry nie tylko chęć doznania estetycznych przeżyć, ale również - a może przede wszystkim - zamiar podreperowania zdrowia przeprowadzeniem modnej w pierwszej połowie XIX wieku kuracji żętycowej. Kuracji tej poddawało się w tamtych latach rokrocznie kilkanaście osób goszczących w kuźnickim dworze, leśniczówce w Dolinie Kościeliskiej, a także - jak pisał Zejszner w początkach lat 40. - u włościan, mieszkających nieco odleglej. Ten znakomity badacz już wtedy snuł wizjonerskie rozważania na temat przyszłości Zakopanego: Niemało pomaga zdrowiu wysokie położenie Zakopanego (...) Jakież przecudne miejsce możnaby w długiej wiosce Zakopane obrać na wiejskie siedziby, któreby sama przyroda otaczała najcudowniejszymi ogrodami angielskiemu Ze smakiem założone wille uczyniłyby równie głośną tę dolinę jak pobrzeża jeziora Como lub Genewskiego.
Wprawdzie żętyca zalecana chorym na płuca i osłabionym niewiele pomagała, a moda na kurację żętycową szybko przeminęła, ale poznano się na zaletach ostrego górskiego klimatu. Prawdziwą sławę miejscowości uzdrowiskowej zyskało Zakopane dopiero z chwilą zjawienia się pod Tatrami drą Tytusa Chałubińskiego. Ten popularny i wzięty warszawski lekarz zaczął przyjeżdżać do Zakopanego od r. 1873, a pod koniec życia osiadł tu na stałe. On też, znany z licznych inicjatyw społecznych i aktywnej działalności taternickiej, zyskał miano "odkrywcy Zakopanego" i "Króla Tatr". I on - podobnie jak ks. Stolarczyk - został uhonorowany nazwaniem jego imieniem jednej z przełęczy w otoczeniu Morskiego Oka (Wrota Chałubińskiego). O jego zakopiańskich zasługach piszemy w innym miejscu, tu należy jednak wspomnieć o jednej: to głównie dzięki niemu Zakopane uzyskało w r. 1886 status stacji klimatycznej.
Wcześniej, dr Ludwik Ganczarski - kuźnicki lekarz zakładowy - w r. 1875 otworzył zakład hydropatyczny składający się z kilku wanien do kąpieli żużlowych i iglicowych oraz paru pokojów dla kuracjuszy. Zakład prosperował aż do r. 1881, kiedy wykupił go doktor Wenanty Piasecki organizując na Klemensówce (przy dzisiejszej ul. Jagiellońskiej) zakład wodoleczniczy z prawdziwego zdarzenia. Jego pensjonariusze korzystali nie tylko z basenów i natrysków, ale i z cieplicowych źródeł w Jaszczurówce.
Tak zaczęły się dzieje Zakopanego-uzdrowiska. Kolejne zakłady lecznicze i sanatoria powstawały jak grzyby po deszczu: w 1887 otwarto słynny zakład drą Andrzeja Chramca, w 1892 zakład drą Bolesława Chwistka, w 1898 pierwsze w całej Galicji sanatorium przeciwgruźlicze drą Mariana Hawranka, w 1902 sanatorium Dłu-skich w Kościelisku... Jednocześnie z prywatnymi inwestycjami leczniczymi w Zakopanem zaczęły umieszczać swych podopiecznych liczne stowarzyszenia charytatywne i spółdzielcze, np. akademicka "Bratnia Pomoc" (1900 r.), "Schronienie nauczycielek" (1901 r.), Towarzystwo Domów Zdrowia Polskiej Młodzieży Katolickiej "Odrodzenie" (1912 r.), robotnicza Spółdzielnia Mieszkaniowo-Turystyczna (1923 r.).
Większość kuracjuszy przybywających do zakopiańskich zakładów leczyło tu gruźlicę - najgroźniejszą chorobę tamtych czasów. Pobyt pod Tatrami zalecano również przy innych schorzeniach: reumatyzmie, niedomaganiach serca, anemii, nerwicach. Dzisiejsza medycyna zweryfikowała niektóre z poglądów ówczesnych lekarzy, zaś Zakopane prawie całkowicie utraciło swą funkcję uzdrowiska. Wprawdzie klimat górski nadal może być wykorzystywany przy leczeniu wielu chorób, ale przeludnienie i mocno zanieczyszczone środowisko nie są najlepszymi partnerami lekarza.
Pierwszym dziesięcioleciom funkcjonowania Zakopanego jako letniska i uzdrowiska ton nadawało Towarzystwo Tatrzańskie. O powołaniu organizacji jednoczącej miłośników Tatr zadecydowano na przyjęciu urządzonym przez ówczesnego właściciela dóbr zakopiańskich Ludwika Eichborna na cześć goszczącego pod Tatrami właściciela Szczawnicy Józefa Szallaya. Wtedy to właśnie emerytowany kapitan armii austriackiej Feliks Pławicki przedstawił projekt utworzenia - wzorem organizacji istniejących już w krajach alpejskich - Towarzystwa Tatrzańskiego. Na tym historycznym dziś spotkaniu, które odbyło się 3 sierpnia 1873 r., obecni byli m.in. Tytus Chałubiński i ks. Józef Stolarczyk. Pławicki i Eugeniusz Ja-nota opracowali statut Towarzystwa, który pół roku później został zatwierdzony przez władze. W tych wstępnych, organizacyjnych pracach brali również udział Walery Bijasz i Maksymilian Nowicki. Towarzystwo swym działaniem obejmowało nie tylko Tatry, lecz i inne pasma Karpat, ale właśnie Tatry pozostawały w centrum zainteresowania jego członków. Organizacja szybko się rozrastała; rok później skupiała już 260 entuzjastów, a przed wybuchem I wojny światowej jej legitymacje posiadało blisko 20 tysięcy osób.
Towarzystwo Tatrzańskie stawiało sobie kilka celów zasadniczych, których realizacja pozostawała w ścisłym związku z rozwojem Zakopanego. Były wśród nich: uprzystępnienie gór (budowa schronisk, działalność wydawnicza), ochrona przyrody górskiej, popieranie badań naukowych w górach i rozpowszechnianie wiedzy o nich oraz gospodarcza pomoc dla ludności góralskiej. Tak to Towarzystwo Tatrzańskie budowało zręby zakopiańskiej cywilizacji. Dzięki niemu goście nie musieli już tonąć w błocie wiejskich ścieżek zastąpionych wygodnymi chodnikami, które na dodatek oświetlono latarniami, nie musieli jak dawniej jeździć do "miasta" (Nowego Targu), gdzie znajdował się najbliższy urząd pocztowy i telegraf, mogli wreszcie beztrosko spędzać czas przydługich dżdżystych tatrzańskich "trzydniówek" na czytaniu książek i czasopism, wysłuchiwaniu pogadanek, rozmowach ze znajomymi w Dworcu Tatrzańskim - przez długi czas najważniejszym ośrodku kulturalnym Zakopanego. Mogli wreszcie spokojnie wybierać się w góry do wybudowanych sumptem Towarzystwa schronisk, stąpając po wygodnych i wyznakowanych ścieżkach, pod opieką przewodników, za których kwalifikacje również ręczyło Towarzystwo. Podobnie i miejscowa ludność miała niemałe korzyści z działalności TT, które z myślą o niej właśnie zorganizowało i początkowo całkowicie finansowało Szkołę Przemysłu Drzewnego, gdzie młodzi górale doskonalili się w fachu snycerskim. Wymienione tu zasługi tej szacownej organizacji są jednymi z licznych przykładów jej działalności. Wędrując po Zakopanem i po Tatrach do dziś nieomal na każdym kroku napotykamy ślady poczynań ówczesnych miłośników Tatr, niejednokrotnie korzystając z ich dawnych dokonań.
Historia przypisała Zakopanemu większą rolę niż ta, która wynikałaby z jego turystycznej i uzdrowiskowej funkcji. W Polsce podzielonej kordonami zaborów Zakopane było bodaj jedynym miejscem, gdzie bez przeszkód mogła rozbrzmiewać "pieśń wolności". U schyłku XIX i w początkach XX wieku życie pod Tatrami toczyło się jakby w dwóch płaszczyznach: tej gminnej, przyziemnej, turystyczno-klimatycznej, i tej wzniosłej, narodowej. Życie to pełne było konfliktów, walki idei, myśli i nastrojów, co stwarzało pod Giewontem miniaturę Wolnej Polski zamieszkałej przez wolnych Polaków. Ściągali więc do Zakopanego epigoni romantyzmu, pragmatyczni pozytywiści, później budowniczowie Polski Odrodzonej. Wrzało w tym kotle, a specyficznej atmosfery dodawały czuwające nad wszystkim Tatry - "wolności ołtarze" i góralscy autochtoni, ze swą fascynującą mieszczuchów ludowością. Nic więc dziwnego, że wędrując ulicach Zakopanego napotykać będziemy na każdym kroku ślady oraz pamiątki pobytu i działalności wielkich postaci przełomu wieków.
NAJBARDZIEJ CHARAKTERYSTYCZNE ZABYTKI:
* ul. Kościeliska. Kompleks drewnianej architektury typowej dla regionu Podhala, który wywodzi się z XIXw.
* Stary Kościół. Drewniana świątynia z lat 1845- 1851, siedziba pierwszej parafii zakopiańskiej. Usytuowany przy ul. Kościeliskiej.
* Kaplica Gąsieniców. Pierwszy budynek sakralny w Zakopanem wzniesiony w 1800r. przez Pawła Gąsienicę. Usytuowany przy ul. Kościeliskiej.
* Stary Cmentarz na Pęksowym Brzyzku, pierwszy cmentarz w Zakopanem, miejsce ostatniego spoczynku sławnych pisarzy, artystów oraz taterników. Usytuowany przy ul. Kościeliskiej.
* Nowy Cmentarz Zakopiański. Otwarty w roku 1907; miejsce pochówku artystów, alpinistów, ratowników górskich, księży oraz kombatantów I i II wojny światowej. Zlokalizowany przy ul. Nowotarskiej.
* Willa „Koliba”. Pierwszy przykład stylu zakopiańskiego. Zbudowana w 1893r. wg projektu Stanisława Witkiewicza. Usytuowana przy ul. Kościeliskiej.
* Willa „Pod Jedlami”. Rezydencja rodziny Pawlikowskich, zaprojektowana dla nich przez Stanisława Witkiewicza. Jest to najprzestronniejszy i najpiękniejszy przykład stylu zakopiańskiego. Dom znajduje się przy ul. Koziniec 1.
* Willa „Witkiewiczówka”. Dom w stylu zakopiańskim zaprojektowany w 1904r. przez Jana Koszyca Witkiewicza. W latach 30. mieszkał tu Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy). Usytuowany przy ul. Antałówka.
* Drewniana Kaplica w Jaszczurówce. Zbudowana w latach 1904- 1908 na podstawie projektu Stanisława Witkiewicza.
* Chata Sabały. Drewniany budynek z pierwszej połowy XIX stulecia, usytuowany na Starych Krzeptówkach, w zachodniej części Zakopanego.
MUZEA:
Muzeum Tatrzańskie im. Tytusa Chałubińskiego
Ul. Krupówki 10, Tel. 201 52 05, godziny otwarcia: wtorek- sobota 09.00-
17.00, niedziela 09.00- 15.00, w poniedziałki nieczynne /od listopada do
kwietnia nieczynne również we wtorki/. 4,28pln/N, 3,21pln/U, niedziela-
wstęp wolny. Oprowadzanie po muzeum 40 pln, lekcja muzealna 50pln,
magnetofon 5pln (należy umówić się wcześniej).
Ośrodek Muzealno- Dydaktyczny Tatrzańskiego Parku Narodowego
Ul. Chałubińskiego 42a, Tel. 206 32 03, godziny otwarcia: 08.00- 15.00, w
niedziele nieczynne, wstęp wolny.
Muzeum Kornela Makuszyńskiego
Ul. Tetmajera 15, Tel. 201 22 63, godziny otwarcia: środa-niedziela 09.30-13.30, w poniedziałki i wtorki nieczynne, 4,28pln/N, 3,21pln/U.
Oprowadzanie po muzeum 20 pln.
Muzeum Jana Kasprowicza
Ul. Harenda 12a, Tel. 206 84 26, godziny otwarcia: 1.05-21.10. wtorek-
piątek 9.00-16.00, sobota-niedziela 10.00-15.30, 22.10-30.04 wtorek-
niedziela 10.15- 15.15, w poniedziałki nieczynne, 3,50pln.
Muzeum Karola Szymanowskiego w rezydencji "Atma"
Ul. Kasprusie 19, Tel. 201 34 93, godziny otwarcia: środa- niedziela
10.00- 16.00, w poniedziałki i wtorki nieczynne. 5pln/N, 3pln/U, czwartek-wstęp wolny.
Muzeum Stylu Zakopiańskiego im. Stanisława Witkiewicza w willi "Koliba"
Ul. Kościeliska 18, Tel. 201 36 02, godziny otwarcia: wtorek- sobota
09.00- 17.00, niedziela 09.00- 15.00, w poniedziałki nieczynne. 4,28pln/N,
3,21pln/U. Oprowadzanie po muzeum 20 pln.
Muzeum Walki i Męczeństwa "Palace"
Ul. Chałubińskiego 7, tel. 201 72 49, godziny otwarcia: wtorek i czwartek
16.00- 17.00
Muzeum Walk i Męczeństwa "Więzienie hitlerowskie"
Ul. Nowotarska 37, godziny otwarcia: codziennie 09.00- 12.00
Muzeum Harcerskie im. Małkowskich, Droga Do Rojów 6, tel. 201 45 30,
godziny otwarcia: piątek 16.00- 18.00, sobota- niedziela 10.00- 16.00,
pozostałe dni do ustalenia, wstęp wolny.
Zakopane należy do najbardziej znanych miejscowości turystycznych Polski. Moda na Zakopane, zauważone w drugiej połowie XIX wieku, nie tylko nie ustaje, ale przyciąga z roku na rok coraz to więcej turystów i wczasowiczów, którzy wyjeżdżając spod Tatr obiecują sobie częste tu powroty. Popularność tę zawdzięcza wielu możliwościom jakie Zakopane oferuje swoim gościom. Zimą - liczne wyciągi i doskonałe warunki uprawiania narciarstwa zarówno przez doświadczonych narciarzy, jak i tych, którzy stawiają pierwsze kroki. Latem - i trudne skalne wycieczki po przepaścistych szlakach Tatr Wysokich, i łatwe, dostępne dla każdego ścieżki uroczymi dolinami lub grzbietami otaczających Zakopane wzgórz. Miasto przyciąga też niepowtarzalnym klimatem, w którym obok siebie zgodnie współistnieją zarówno autentyczna ludowa kultura podhalańskich górali, jak i wymagający wyrobienia repertuar teatru "Witkacego" lub często tu grana muzyka Szymanowskiego. Przyciąga też wszystkim tym, co znajduje się "pomiędzy" - urokiem knajpek, koncertów w piwnicach, ulotnym spojrzeniem na góry, rozleniwionym, kolorowym tłumem Krupówek.
Być w Rzymie i nie widzieć papieża? Przyjechać do Polski i nie odwiedzić Zakopanego?
Blisko 30 tysięczna, zatopiona w naturalnej zieleni miejscowość leżąca u stóp Tatr - miniaturowych Alp, które można poznać w ciągu paru dni, ale też wracać do nich co roku - przez całe życie. Tatry mają do zaoferowania wspaniałą przyrodę nieznacznie tkniętą przez cywilizację, chronioną przez Park Narodowy i uznaną za światowe dziedzictwo natury.
Nigdzie w Polsce nie znajdziesz miejsca, z którego rano wyruszysz na emocjonująca górską wspinaczkę, po południu wybierzesz jedno z licznych muzeów, a wieczorem usiądziesz na widowni doskonałego teatru. Gdzie możesz pływać i latać na lotni, jeździć konno i na rowerze górskim. Gdzie zimą masz do dyspozycji kilkadziesiąt wyciągów narciarskich - od łatwych, po wymagające znacznych umiejętności i pozwalających na sprawdzenie swojej sprawności, a latem setki kilometrów ścieżek - od spacerowych, po wiodące skalnymi górskimi graniami. Gdzie zobaczysz ciągle żywy i troskliwie pielęgnowany folklor podhalańskich górali, a raz do roku - w czasie międzynarodowego sierpniowego festiwalu - również kulturę górskich narodów całego świata.
Zakopane od przeszło 100 lat robi niebywałą karierę miejscowości o niepowtarzalnej atmosferze. Przyjeżdżali tu artyści i politycy, ludzie kultury i nauki. Dla poratowania zdrowia, pięknych widoków, wysiłku fizycznego, nieprzemijającej mody na Zakopane. Przyjeżdżają i teraz, znajdując ciszę i spokój bez konieczności rezygnowania z miejskiego komfortu, spotykając gościnność i rzetelność obsługi.
źródło: www.zakopane.pl
Województwo małopolskie - więcej informacji
Województwo małopolskie
Zapoczątkowana w 1989 roku reforma ustrojowa nie ominęła podziału administracyjnego. Już w 1990 r. powstał samorząd gminny. Rok 1999 przyniósł dalsze radykalne zmiany. Wprowadzono nowy szczebel władzy samorządowej - powiat oraz 16 województw regionalnych. W ten sposób stworzono w miarę nowoczesny, adekwatny do wymagań współczesnej Europy trzyszczeblowy podział terytorialny państwa. Do kategorii obiektów Pokój, kwatera zalicza się także Pokoje na Bystrym w Zakopanem.
Jednym z tych województw opartych na regionach jest Małopolska. W skład województwa wchodzą 22 powiaty w tym 3 grodzkie. Te z kolei podzielone są na 182 gminy. Pokoje na Bystrym to obiekt znajdujący się w Zakopanem.
Władze samorządowe, w odróżnieniu od administracji rządowej nie są związane bezpośrednimi poleceniami rządu. Ich głównym zadaniem jest zaspakajanie podstawowych potrzeb społeczności lokalnej. Istotą decentralizacji władzy jest zbliżenie się do obywatela, poznanie jego potrzeb, dlatego w Polsce istnieje domniemanie kompetencji na rzecz gminy, jako jednostki najbliższej mieszkańcom. Pokoje na Bystrym to dobre miejsce na spędzenie czasu w górach, w mieście, nad rzeką, w lesie.
Samorząd województwa realizuje zadania o zasięgu wojewódzkim, niezastrzeżone na rzecz organów administracji rządowej. W małopolskim odnajdziesz to, czego potrzebujesz do udanego wypoczynku.
źródło: www.malopolskie.pl